Η ιστορία της κλασικής σφολιάτας ξεκινάει στη Γαλλία όπου άνοιγαν και ζύμωναν τη ζύμη γύρω από μια παγωμένη πλάκα βουτύρου. Την άνοιγαν, τη δίπλωναν και τη γύριζαν πολλές φορές ώστε να απλωθεί το βούτυρο ομοιόμορφα. Έτσι έχουμε τη γαλλική σφολιάτα που είναι και η πιο διαδεδομένη, η οποία ξεχωρίζει για τον όγκο της, το πλούσιο φυλλάρισμα και το βουτυράτο άρωμά της.
Η σφολιάτα απαιτεί ειδική τεχνική γυρίσματος και διπλώματος ώστε να δημιουργηθούν στρώσεις ζύμης που παγιδεύουν αέρα ανάμεσά τους και κατά το ψήσιμο δημιουργούν το γνωστό της φυλλάρισμα.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι παρασκευής σφολιάτας και οι ειδικοί χρησιμοποιούν διαφορετικές αναλογίες βουτύρου και αλεύρου, διαφορετικό τρόπο ενσωμάτωσης του βουτύρου και διαφορετικό τύπο πτυχώσεων στη ζύμη.
Άλλες δημοφιλείς σφολιάτες είναι η γερμανική και η σκωτσέζικη.
Τυρί.
